Zwykle raduje nas informacja o Ślązakach zasiadających w rządzie. No bo zawsze mamy nadzieję, iż wywalczą coś pożytecznego dla naszego regionu. Cóż, zazwyczaj kończy się to na nadziei. Idąc tym tokiem myślenia zaciekawiło mnie czy w naszym rządzie zasiadali kiedyś świętochłowiczanie. Poszperałem i znalazłem dwie osoby. Przypomnę je.
Pierwszy z tej dwójki to Stanisław Kuś wywodzący się się z Świętochłowic, gdzie urodził się 8 XI 1931 roku w rodzinie Franciszka (murarza) i Gertrudy (z domu Sojka). Ciekawostką z pewnością będzie to, iż faktycznie nazywał się Kus, a nadano mu imiona Gotfryd, Stanisław. Jednak uległ presji i zmienił imię i nazwisko 28 VII 1949 roku. Rodzina Kusia zakorzeniona była w miejscowej tradycji, obyczaju, wyznawała chrześcijański i patriotyczny system wartości. Szkołę podstawową i Technikum Hutnicze ukończył w rodzinnym mieście. Jako uzdolniony absolwent po maturze został skierowany na studia zagraniczne do Leningradu. Tu pobierał nauki w latach 1951-1957 w Politechnicznym Instytucie Elektrotechnicznym. W biogramie zamieszczonym w czasopiśmie Energetyka (nr 10 z 2006 roku) czytamy, że w „Instytucie poznał młodszą koleżankę Ninę Kozłową, z którą zawarł związek małżeński.”
Po ukończeniu studiów trafił, na zasadzie skierowania, do Elektrowni Jaworzno II. Zgodnie z obowiązującą wówczas zasadą rozpoczynał karierę zawodową od stanowisk robotniczych, lecz szybko awansował i przechodził kolejne szczeble hierarchii zawodowej. W końcu był dyżurnym inżynierem ruchu, a potem zastępcą głównego inżyniera ds. remontów. W 1960 roku powołano Stanisława Kusia na stanowisko głównego inżyniera Elektrowni Zabrze, a po dwu latach pracy skierowano go do budującej się Elektrowni Halemba w Rudzie Śląskiej, gdzie został głównym inżynierem i jednocześnie kierownikiem rozruchu.
W 1964 roku obejmuje wakujące stanowisko Naczelnego Inżyniera w Zakładach Energetycznych Okręgu Południowego w Katowicach. Pełnił je po rok 1978 zostając w międzyczasie dyrektorem technicznym, a we wspomnianym roku dyrektorem naczelnym. Wtedy też został przewodniczącym polskiej grupy energetyków w Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej, skupiającej kraje bloku socjalistycznego. Znajomość języka rosyjskiego i niemieckiego okazała się nader pomocna w kontaktach w tym gremium. Był już wtedy bardzo cenionym fachowcem, znanym w nowo budowanych obiektach, jak też w remontowanych i modernizowanych elektrowniach.
W roku 1981, jakże trudnym politycznie i gospodarczo dla kraju, został Podsekretarzem Stanu w Ministerstwie Górnictwa i Energetyki, które kierowało całym systemem elektroenergetycznym w Polsce. Praca bardzo go pochłaniała. Ze stanowiska został odwołany w grudniu 1987 roku. Będąc w stanie spoczynku poświęcił się pracy naukowej i dydaktycznej na Wydziale Elektrycznym Politechniki Opolskiej. Był organizatorem wielu konferencji naukowo-technicznych, targów branżowych, platform dyskusyjnych.
Już jako emeryt chorował na serce, później został sparaliżowany. Zmarł w Ustroniu w czerwcu 2006 roku i spoczął 24 VI na miejscowym cmentarzu.
Drugą osobą w rządzie był Bernard Błaszczyk, który urodził się w Przyrowie w powiecie częstochowskim (4 grudnia 1947 roku), lecz właściwie całe dotychczasowe życie spędził w Świętochłowicach. Jest absolwentem III LO im. Stefana Batorego w Chorzowie Batorym, a studia ukończył na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego. Czas jakiś praktykował jako adwokat.
„W latach 1972–1980 pracował w urzędach miejskich w Świętochłowicach i Katowicach, następnie do 1990 w Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach. Od 1991 do 1993 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. 4 lipca 1993 został kierownikiem tego resortu w rządzie Hanny Suchockiej, zastępując ministra Zygmunta Hortmanowicza. Po powołaniu nowego gabinetu Waldemara Pawlaka wrócił na stanowisko wiceministra. W latach 1996–1997 był konsulem generalnym RP w Ostrawie.” W rządzie Jerzego Buzka pełnił funkcję podsekretarza stanu, a od 2000 do 2001 sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki. Następnie został radcą handlowym w Pradze.
Po powrocie do Polski był dyrektorem generalnym w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W grudniu 2007 został powołany na takie samo stanowisko w Ministerstwie Środowiska. Przestał pełnić tę funkcję 4 sierpnia 2008. Tego samego dnia objął stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska, które zajmował do 19 grudnia 2011. W 2012 został regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w Katowicach, pełnił tę funkcję do 2018. Związany jest z dzielnicą Zgoda.
(map)
