Wiktor Balcarek urodził się 1915 roku w Świętochłowicach jako syn górnika Wojciecha i chłopki Anny z domu Szala. W latach trzydziestych pracował w Urzędzie Gminnym w Świętochłowicach. W marcu 1938 roku został powołany do polskiego wojska, gdzie służył jako starszy strzelec. Do domu wrócił w październiku 1939 roku po zakończeniu kampanii wrześniowej. W 1942 roku jak wielu Ślązaków dostał powołanie do niemieckiej armii. Służył tam dwa lata, do czasu kiedy został ranny w nogę. Zwolniono go jako niezdolnego do służby. Po wojnie był księgowym w Bytomskich Zakładach Przemysłu Węglowego. Ożenił się miał dwóch synów. Wtedy też zaczął realizować swoją szachową pasję. W latach 1949–1957 sześciokrotnie awansował do finałów mistrzostw Polski. W 1950 roku w Bielsku-Białej zdobył tytuł mistrza kraju. Grał w barwach śląskich klubów. W 1956 roku reprezentował Polskę na olimpiadzie szachowej w Moskwie. Według retrospektywnego systemu Chessmetrics, najwyżej sklasyfikowany był we wrześniu 1956 roku, zajmował wówczas 174. miejsce na świecie.
